Kdo si vzal Élisabeth de Pilica?

Élisabeth de Pilica (en polonais : Elżbieta z Pileckich Granowska), née en 1372 et morte le 12 mai 1420, est la fille d'Otton de Pilica (pl) et d'Edwige de Melsztyn (pl). Par son mariage avec Ladislas II Jagellon, elle est reine de Pologne et grande-duchesse de Lituanie.

Wincenty Granowski (również jako Wincenty z Granowa, Wincenty Pilecki) herbu Leliwa (ur. ok. 1370, zm. pomiędzy 10 lipca a 9 grudnia 1410) – podstoli kaliski od 1386, kasztelan nakielski od 1387, starosta generalny Wielkopolski od 1409, starosta Śremu przed 1400 do 1406, dyplomata, znawca spraw krzyżackich, dowódca chorągwi w bitwie pod Grunwaldem, zarządca Torunia.

Pochodził z wpływowej rodziny. Brał udział w wielu poselstwach. Był właścicielem miasta Śrem z okolicami i wielu innych posiadłości. W 1409 był właścicielem Łańcuta i Ilkowic (powiat tarnowski).

Jego pozycję na dworze królewskim umocniło zawarte przed 2 października 1397 małżeństwo z dwukrotną wdową Elżbietą Pilecką, siostrzenicą Spytka z Melsztyna i dziedziczką Ottona z Pilczy. Elżbieta wniosła w posagu Pilicę, a Wincenty zaczął się pisać Pileckim.

Z tego związku pochodziło pięcioro dzieci:

• Jadwiga, która po 10 maja 1404 poślubiła Jana z Leksandrowic,
• Otton,
• Elżbieta, która w marcu 1418 poślubiła księcia opolskiego Bolka V,
• Jan, protoplasta rodu Pileckich herbu Leliwa, przodek królowej Barbary Radziwiłłówny,
• Ofka, która ok. 1423 poślubiła Jana z Jičina, pasierba swej matki.

Wincenty z poprzedniego małżeństwa miał czterech synów: Mikołaja, Andrzeja, Wawrzyńca i Blizbora.

Pomiędzy 10 lipca a 9 grudnia 1410 Wincenty Granowski zmarł, prawdopodobnie otruty. Wdowa po nim poślubiła w 1417 króla Polski Władysława Jagiełłę.

Wiseł Czambor herbu Rogala (zm. zap. pod koniec 1393) – śląski rycerz, tenutariusz kruszwicki w latach 1390–1393. Syn Henryka Czambora z Kazanowa i Księgienic, z rodu Czamborów (późniejszych Tschammerów, von Tschammer).

Jagellón (en lituano Jogaila), después Vladislao II (en polaco: Władysław II Jagiełło; c. 1362-1 de junio de 1434), fue gran duque de Lituania (1377-1434) y más tarde rey de Polonia (1386-1434), primero como consorte de su mujer Eduviges hasta 1399, y luego como monarca hasta su muerte. Gobernó Lituania desde el 1377.

Nació pagano pero, a fin de contraer matrimonio con la reina de Polonia Eduviges I, en 1386 se convirtió al catolicismo y fue bautizado con el nombre de Vladislao (Władysław) en Cracovia; se casó entonces con la joven reina Eduviges, y fue coronado rey de Polonia como Vladislao II Jagellón.​ En 1387 convirtió Lituania al cristianismo. Su reinado en solitario en Polonia empezó en 1399, a la muerte de la reina Eduviges, y duró treinta y cinco años más, marcando el comienzo de la unión polaco-lituana. Fue fundador de la dinastía Jagellón polaca, que lleva su nombre y que anteriormente se conocía también como dinastía gemínida en el Gran Ducado de Lituania. La dinastía Jagellón gobernó Polonia y Lituania hasta 1572,​ y fue una de las más influyentes de la Baja Edad Media y principios de la Edad Moderna en la Europa Central y Oriental.​ Durante el reinado de Jogaila, el Estado polaco-lituano fue el mayor del mundo cristiano.​

Jogaila fue el último señor pagano de la Lituania medieval. Ostentó el título de Didysis Kunigaikštis. Después de obtener el cetro polaco, a raíz de la Unión de Krewo, la unión polaco-lituana tuvo que enfrentarse al poderío creciente de los caballeros teutónicos. La victoria de Jogaila en la batalla de Grunwald en 1410, seguida de la Paz de Thorn, aseguró las fronteras polacas y lituanas y marcó el comienzo de la pujanza de la alianza polaco-lituana en Europa. En tiempos de Vladislao, Polonia se expandió y dio comienzo la llamada «Edad de Oro» del país.